Het is nog donker, maar ik hoor de vogels fluiten alsof ze recht boven mijn hoofd zitten. Ik ben wakker geworden op mijn favoriete plek in Vierhouten: een boshut op Landgoed Dennenholt. Mijn hond Jo wenst me op haar manier goedemorgen en gaat weer liggen op haar zak. Aan haar diepe zucht merk ik dat ook zij zich hier meer dan ontspannen voelt.

Als een op zichzelf staand eilandje ligt het dorp Vierhouten verscholen tussen de bossen van de Noord-Veluwe, je kunt er uren wandelen zonder een ziel tegen te komen. Van hier tot Apeldoorn vind je er alleen maar bos en heide, geen wegen, geen huizen, geen boerenland, geen horeca. Het is uitgestrekt en stil. De plek voor avontuur en rust.

En dat is waar ik aan toe ben. Ik werk aan een fotoboek over de connectie met de natuur, reden waarom ik zocht naar een plek waar ik me compleet kan focussen op dit project, De Azoren, Italië, Slovenië, er kwam van alles voorbij. Maar dan realiseer ik me dat de stilte ook dichter bij huis te vinden is. Dus hond mee, computer mee en op naar onze eigen wildernis, de Veluwe.

Landgoed Dennenholt ligt aan de rand van Vierhouten. Er staan een paar huisjes, verscholen in de bossen en zodanig privé dat het voelt alsof je er alleen verblijft. Algauw kom ik in een fijn ritme. Ik schrijf, wandel, schrijf, wandel. Onderweg is het ook stil. Nou ja, stil… we horen van alles en soms blijven we even staan om goed te luisteren en de omgeving te scannen. In mijn boek schrijf ik onder andere over de stilte van de natuur, de onverwachte ontmoetingen en de vrijheid die we voelen als we natuur beleven. Inspiratie genoeg in deze bossen. De eigenaren van Landgoed Dennenholt vertellen me dat hier een roedel van 11 wolven leeft en al snel vind ik de eerste sporen, poep. Ik merk dat Jo er zenuwachtig van wordt.

De volgende dag ga ik op pad met natuurgids Gerrit Rekers. Gerrit woont al zijn gehele leven in Vierhouten. Na ongeveer 40 minuten fietsen, komen we uit op een prachtige plek op de hei, glooiend, een landschap in pastel tinten, de geur herinnert me aan een warme oude herinnering. Een dag eerder was ik hier ook en ben ik een tijdje gaan zitten op een hoger gelegen stuk, waardoor ik goed zicht had op de iets lager gelegen hei. De Veluwe is groot, maar juist daar was ik blijven staan. Later begrijp ik van Gerrit, dat hier al een paar dagen achtereen wolven zijn gespot. Dit wordt nog duidelijker als we verderop een handjevol mensen met verrekijkers en camera’s zien staan. Ik merk dualiteit bij Gerrit, volgens hem is het sinds corona steeds drukker geworden op de Veluwe, hij vindt dat jammer. Daarnaast willen de mensen in de buurt de plekken waar wolven gezien worden zoveel mogelijk geheimhouden. Toch heeft hij me vandaag mee genomen.

Toen in 2018 de eerste wolf zich in Nederland vestigde besloot ik een bijeenkomst bij te wonen van wolven in Nederland. Joliene Wennink vertelde die avond dat wolven hele lange afstanden kunnen overbruggen, de langste afstand ooit gemeten was 15.000 km. 50% van het voedsel van de wolf bestaat uit ree, daarnaast hebben ze 50 tot 240 km2 leefgebied nodig met genoeg water en rust. Niet gek dus dat ze naar de Veluwe zijn gekomen.

We fietsen terug richting Vierhouten, de zon gaat snel onder en we mogen na zonsondergang niet in het natuurgebied zijn. Ineens horen we een hard gegil. Een groot zwijn schiet even verderop over de weg alsof zijn leven ervan af hangt, we houden onze adem in en wachten af wat er achter hem aan komt…
We zien niets. We wachten nog even, maar vanavond laten de wolven zich niet zien.

De volgende ochtend doen Jo en ik onze wandeling. Samen lopen we te genieten van weer een mooie ochtend, als er ineens een ree verschijnt op het pad. Hij verrast me door te blijven staan. Jo ziet het ook, maar het lukt me, zonder de ree af te schrikken, haar te kalmeren. Langzaam verschijnt er nog een wezentje, wankelend loopt hij achter zijn vader aan het pad over. Dit reekalfje is nog geen paar uur oud, zo klein. Zijn moeder volgt hem, terwijl het mannetje waakzaam de weg zoekt richting de beschutting van het bos.

De tranen springen in mijn ogen, nog nooit voelde ik me zó dicht bij de natuur. Ik ben dankbaar dat dit nog bestaat, dat er nog ruimte is voor dit soort natuur, ondanks de volle wereld waarin we leven… en dat het zo dichtbij te vinden is.

​

Het boek waaraan ik werkte in Vierhouten is hier te bestellen.